In de zomer van 2014 begon het. Griepklachten op vakantie, gordelroos bij haar oog. En nog meer klachten. Een paar keer belde Dewi de huisarts. Die had het over ‘uitzieken’ en Dewi ging gewoon weer door. Tot ze met koorts naar het spreekuur kwam. Dewi: ‘toen de dokter me zag, schrok ze. Ze stuurde me onmiddellijk naar de Spoedeisende hulp. Ik werd meteen opgenomen.’ Na twee weken kwam de diagnose: Lymfeklierkanker. Een half jaar lang kreeg Dewi dagbehandelingen in het ziekenhuis. Ze werd zo’n vier keer opgenomen vanwege de pijn.
Praatje
‘In die periode had de huisarts vooral contact met mijn ouders’, vervolgt Dewi. ‘Soms kwam ze even langs, tijdens haar ronde. Ze kent ons gezin goed, al sinds we 21 jaar geleden hier in Bergschenhoek kwamen wonen. Ze neemt altijd de tijd voor een praatje. Laatst bijvoorbeeld vroeg ze naar mijn vader. Ze wist dat hij die week was opgenomen. Dat is fijn. Ook als ik weer naar het ziekenhuis moet, leest ze zich altijd even in. In mijn ziekenhuisdossier zie ik dat de communicatie tussen haar en de specialisten goed verloopt. Ze snapt waar het over gaat. Dat merk ik ook als ik dan bij haar kom. Ze houdt alles in de gaten.’
Zelf meedenken
Dewi is nu vijf jaar ‘schoon’, de kanker is weg. Maar ze is inmiddels wel chronisch ziek verklaard. Want ze heeft nog steeds veel klachten; vermoeidheid, zenuwpijn en krachtverlies in haar handen. En over een tijdje krijgt ze een nieuwe heup. ‘In het ziekenhuis had ik goede begeleiding van een psycholoog. Maar ook mijn huisarts liet merken dat ik altijd bij haar terecht kan. Ze neemt altijd alle tijd die nodig is en luistert goed. Ze checkt of ik het eens ben met haar voorstel, laat me zelf meedenken over een behandeling of biedt me een keuze. Laatst had ik bijvoorbeeld hartkloppingen. Ik kon een verwijzing krijgen voor een hartritme-onderzoek bij de cardioloog. Maar ik koos ervoor om dit te laten doen door de praktijkondersteuner, dan was ik sneller aan de beurt.’
Afvinklijstje
Voordat Dewi de huisarts spreekt, heeft ze meestal eerst te maken met de praktijkassistenten. ‘Soms is het echt lastig om daar doorheen te komen. Ik heb wel eens het idee dat ze niet goed luisteren, alleen een soort afvinklijst doorlopen. Soms vertel ik mijn verhaal en dan vragen ze daarna dingen die ik letterlijk net verteld heb. Een tijdje terug leidde dat zelfs tot grote irritatie aan beide kanten. Ik wilde een second opinion voor mijn heup en had in overleg met de huisarts al meteen een afspraak daarvoor gemaakt. Maar de assistente wilde toen geen verwijzing regelen omdat ik niet volgens de regels had gehandeld. Ik kon praten wat ik wilde, zij stagneerde het hele proces. De dokter belde later om mijn kant van het verhaal te horen.’
