Josee komt al ruim 16 jaar bij dezelfde huisartsenpraktijk. Inmiddels heeft ze een andere dokter omdat de praktijk is uitgebreid. Ook met deze huisarts voelt ze zich vertrouwd. Ze kennen haar en haar gezin en maken tijd voor een praatje. ‘De relatie is persoonlijk’, zegt ze ‘Ze zijn duidelijk en bespreken mogelijke behandelingen met me. Ze leggen goed uit wat de gevolgen zijn voor mij bij de verschillende mogelijkheden. Ik zoek zelf ook informatie op, we bespreken samen de beste aanpak. Dat verloopt meestal prima. Daar nemen ze ook de tijd voor. De eerste keer dat ik met mijn dochter kwam, hadden ze ook extra tijd genomen om van alles te vragen over haar geboorte. Dat is fijn.’
Beperkte energie
Dochter Laura werd vorig jaar vijf weken te vroeg geboren. Om zwanger te kunnen worden, moest Josee stoppen met alle medicatie die ze slikt omdat ze MS heeft. Toen ze 18 was, kreeg ze de diagnose. Ze had net haar toelatingsgesprek voor de hotelschool in Leeuwarden achter de rug. Haar lichaam links werd gevoelloos. En ze kreeg een hypergevoelige nek en pijnlijke benen. Foute boel, wist haar moeder. Ze belde de huisarts. “Kan ze nog lopen?”, vroeg de assistente. Ja. Dus geen spoed. Maandag kon ze naar het spreekuur komen. De volgende dag gingen ze winkelen. Maar eenmaal in de stad kwam Josee nog nauwelijks vooruit. De huisartsenpost verwees haar meteen door. De uitslag volgde snel: MS. ‘De symptomen waren zo duidelijk, dat die arts al meteen een vermoeden had’, vervolgt Josee. ‘Dat zag ik later terug in mijn dossier.’ Van haar droom, een baan in de hotelwereld, moest Josee afscheid nemen. Nu werkt ze drie ochtenden per week als hoofd Financiën bij een organisatie die haar veel ruimte geeft om haar werk zelf in te delen. ‘Ik lijd gelukkig aan een milde vorm, maar heb wel beperkte energie.’
Wat is spoed?
Over de praktijk als geheel is Josee minder tevreden. Dat begint al met een bandje met keuzemenu. ‘Dat is verwarrend. Veel te veel tekst, dubbele boodschappen, ontoegankelijk. Alsof ze liever geen contact met je hebben. En zoiets als de spoedlijn. Wanneer mag je die bellen? Wat is ‘spoed’ precies? Gevaar? Maar dan bel je eerder 112 lijkt me. Een keer had ik tijdens het weekend een huisarts nodig. Die was met vakantie en de vervanger niet bereikbaar. Ik was bij mijn dochter in het ziekenhuis in Alkmaar, maar moest voor mijn blaasontsteking bij de huisartsenpost in Beverwijk zijn. Idiote toestand. Later hoorden we dat we ook de spoedlijn hadden mogen bellen. Maar die ene keer dat mijn vriend wél de spoedlijn belde, was het ook niet goed. Hij had zijn teen gestoten en die werd meteen zwart. Dat zag er echt niet goed uit. Toen hij de spoedlijn belde, snauwde de assistente dat hij het andere nummer moest bellen. Toen hij dat deed, kreeg hij haar opnieuw aan de lijn. Het is niet duidelijk genoeg waar die spoedlijn precies wel en niet voor is. “We moeten het kaf van het koren scheiden”, zeggen de assistenten. Dat snap ik. Maar dat moet wel zorgvuldig gebeuren. Door goed te luisteren en goede vragen te stellen bijvoorbeeld. Niet te snel besluiten. Dat gaat niet altijd goed. Er is één assistente die ik zelfs zoveel mogelijk mijd.’
Digitaal
Josee zou het ideaal vinden als ze haar afspraken gewoon zou kunnen inplannen via internet. ‘Net als bij de waxsalon of de kapper. En simpele uitslagen van je glucose of hooikoorts ofzo. Die wil ik liefst direct bekijken via een inlog, zodat dat de huisarts ertussen zit. In het ziekenhuis kan ik mijn dossier gewoon inzien via DigiD. Het zou heel mooi zijn als dat ook bij de huisarts zo kan. Beeldbellen zou ook handig zijn. Veel efficiënter, voor iedereen. Je kan dat gewoon in de pauze op je werk doen in plaats van vrij moeten nemen voor een afspraak.’
