Door zijn opleiding Biomedische Wetenschappen en onderzoeksbanen in de gezondheidseconomie, heeft Frank de nodige medische kennis. Weet een huisarts niet veel meer dan hijzelf? Dan vindt hij het moeilijk om zijn gezondheid aan deze persoon toe te vertrouwen. Best lastig, want hij maakt zich snel zorgen. Dat begon toen hij student was. ‘Ik was nogal eens ongerust om kanker. Mijn toenmalige huisarts zei echter dingen als: “Wat jij hebt is geen kanker, denk ik”. Zo’n weifeling, zonder uitleg, dat hielp mij absoluut niet. Ik zie het liefste lef om een duidelijke conclusie te durven trekken. En uitleg over hoe hij daartoe kwam. Mijn huidige huisarts legde mij gelukkig wel goed uit waarom ik geen kanker had. “Je hebt deze klachten al tien jaar. Als het kanker was, dan was je er nu niet meer geweest”, vertelde hij. Dat overtuigde me.’
Moeilijk vak
Frank werd voor het eerst angstig toen zijn vader longkanker kreeg. Frank: ‘Dat overleefde hij, maar hij stierf vijf jaar later aan een hartaanval. Ik ben sindsdien altijd bang voor hart- en vaatziekten en kanker. Zie daar maar eens mee te ‘dealen’ als huisarts. Voor mij gaat het echt om leven en dood, ook al heb ik uiteindelijk nooit iets ernstigs. En ook voor kleine kwaaltjes wil ik een foutloze diagnose en uitstekende communicatie. Dat is niet makkelijk voor zo’n huisarts. En dan moet hij ook nog empathisch en efficiënt zijn: niet iedereen naar het ziekenhuis doorsturen, maar ook niks missen. Inschatten of iemand overdonderd is en weten welke woorden je moet gebruiken. Mijn huisarts weet dat ik een beetje kennis van zaken heb. Door met mij op een efficiënte manier te praten kunnen we veel bespreken in korte tijd. Ik haal daar veel medische informatie uit. En dat helpt me ook om te durven vertrouwen op zijn oordeel.’
Altijd toetsen
‘Ik begrijp dat huisartsen weinig tijd hebben. Ik kan me voorstellen dat mensen zich daardoor niet altijd gehoord voelen. Ik krijg wel eens een hand, hoor hem zeggen: “waar kan ik je mee helpen?” Dan: “goh vervelend, vervelend…”, en dan is het snel ter zake. Ik krijg dan het gevoel dat ik een patiënt ben waar hij een paar minuten kan winnen voor iemand anders.
Ik weet dat in de huisartsenopleiding nu meer aandacht is voor het sociale, voor de communicatie. Gelukkig. Mensen hebben tegenwoordig ook meer kennis en worden mondiger. Je hoort wel eens: “De huisarts heeft het te laat ontdekt, hij had dat moeten zien.” Maar je kunt niet alles weten. Ik zou hem dat niet aanrekenen. Ik realiseer me heel goed dat ik geen arts ben. En dat goede huisartsen dus echt wel meer kennis zullen hebben dan ik. Maar ik weet ook dat er altijd onzekerheden zijn, over klachten en ziektebeelden. Huisartsen zijn ook maar mensen. Daarom toets ik ze toch altijd: even kijken hoeveel onzekerheid er is.’
