We hebben twee dokters, maar ik ga het liefst naar de vrouwelijk arts’, vertelt Greet. 'Een enig mens. Ik kan alles tegen haar zeggen. Dat is belangrijk.’ Greet woont met haar partner Joop in een seniorenwoning in Den Burg op Texel. Sinds ze 45 jaar geleden op het eiland kwam wonen, is ze bij deze huisartsenpraktijk. ‘Als patiënt heb je zelf ook een rol’, vindt ze. ‘Als je denkt dat de dokter het mis heeft, moet je je uitspreken. Dat kan goed bij haar. Ik loop bijvoorbeeld slecht. “Probeer de sportschool dan toch eens”, zegt zij dan. Maar ik heb geen zin meer in de sportschool en dat gedonder. Ik loop gewoon slecht. Punt. En dat begrijpt ze dan ook. Ik ben allang blij dat ons verstand nog goed is. Ik heb twee nieuwe knieën en een nieuwe heup. Ik ben blij dat ik nog op de been ben. Ze overlegt altijd goed, maar laat mij de keuze.’
Zand erover
‘Die andere dokter, een man, is lief maar minder scherp’, vindt ze. ‘Mijn hartinfarct vijf jaar geleden, heeft hij gemist. Ik was heel benauwd en beroerd. Niet zomaar pijn, maar of een olifant op mijn borst zat. Vrijdags begon het. Hij dacht dat het zenuwen waren, zei dat ik rustig moest blijven. Maar het ging niet over. Zaterdags kwam hij eindelijk langs. Toen ben ik meteen naar het ziekenhuis in Den Helder gebracht. Daarna moest ik nog een dag of tien in Alkmaar blijven. We hebben het goed uitgepraat. Dat is belangrijk. Want het is een kleine gemeenschap hier. Je hebt niet zomaar een andere dokter. En je komt hem altijd weer tegen, met avond- en weekenddiensten. Dus ruzie met je dokter, dat wil je niet. Hij bood excuses aan en daarna zand erover. Ook met de vorige huisarts was het contact goed. Hij heeft mij in mijn slechtste periode meegemaakt, tijdens mijn scheiding. Radeloos was ik, hij was er voor mij. Luisteren, luisteren en nog eens luisteren. Hij zei dingen die me hielpen. En ook hij kwam wel eens onverwacht langs, even kijken hoe het gaat.’
Onverwacht bezoek
‘Ze zijn er altijd als het nodig is. In mei is Joop gevallen, bovenarm gebroken bij de schouder. Dat gaf veel gedoe, want we zaten midden in de coronatijd. Vanuit het ziekenhuis hadden ze thuishulp geregeld. Die kwam ’s ochtends en ’s avonds. De fysiotherapeut kwam ook aan huis. En af en toe kwam ook de dokter even langs om te kijken hoe het hier draaide. En toen Joop oedeem kreeg, kwam ook de masseur aan huis. Geweldig. Na zes weken was zijn arm genezen. Ik heb geen idee hoe het contact verloopt tussen de huisarts en de specialisten. Maar als je in het ziekenhuis hebt gelegen, komt de dokter altijd even kijken als je weer thuis bent. Dus blijkbaar zijn ze dan goed op de hoogte.’
Euthanasieverklaring
‘We hebben allebei een euthanasieverklaring ondertekend en daarover met de dokter gesproken. Ik ben namelijk heel bang om dement in een verpleeghuis terecht te komen. Zij heeft me goed uitgelegd dat juist bij dementie euthanasie lastig is. Ik ben realistisch, ik snap dat. Maar ik heb vertrouwen dat ze het juiste doen. Omdat ze ons kennen en begrijpen. Ik merk dat ze ons mogen, ze geven ons nooit het gevoel dat we zeuren.’
