‘De laatste keer dat ik op controle moest bij de dokter, ging mijn neefje met mij mee. Als het uitkomt dan is er altijd wel iemand van de familie die mij brengt. Het was weer tijd om bloed te prikken en de bloeddruk te meten. De huisarts neemt dan zelf contact op als dat weer nodig is. Als mijn bloeddruk wat te hoog is vraagt hij: “wilt u nog een pilletje? Dan kijken we of het beter gaat”. En dan moet ik over een maand weer terugkomen. Maar met corona durf ik niet te gaan. En als ik me gezond voel, hoeft dat ook niet. De dokter gaf me laatst nog een compliment: “u ziet er goed uit”.’
Respectvol
‘Mijn huisarts heeft mij in moeilijke tijden heel goed ondersteund. Hij is aardig en respectvol. Hij spreekt mij aan met u en mevrouw en hij vraagt altijd “hoe voelt u zich? Gaat het goed?” En dan zeg ik hoe ik mij voel. Maar als ik geen klachten heb, dan ga ik natuurlijk niet. En ik mag niet klagen hoor. Ik doe alles nog zelf. Ook de ramen zemen. Soms heb ik een beetje rugpijn. Als ik iets zwaars heb opgetild, voel ik soms pijn. Maar ik ben niet iemand die klaagt. Soms laat ik het gewoon. Pijntjes horen bij de ouderdom’, lacht ze.
Eerlijk zijn
Het is 32 geleden dat Helene vanuit Suriname naar Nederland verhuisde. Ze had haar man verloren en kwam met twee zoons in een vreemd land. ‘Ik was nerveus. De dokter heeft mij toen goed ondersteund. Hij zei: “u moet eerlijk tegen mij zeggen hoe u zich voelt, dan kan ik u verder sturen”. Hij verwees me naar iemand om mee te praten. Dat heb ik acht maanden lang gedaan en ik voelde me weer goed. Ook later, toen ik een zoon verloor aan kanker was hij er voor mij. Ook toen vroeg hij weer hoe het met mij ging. Hij neemt mij echt serieus. Ook toen mijn oog achteruit ging. Hij heeft me toen doorgestuurd naar het ziekenhuis voor een operatie. Dat ging tien jaar goed, maar daarna ging het weer achteruit. Nu krijg ik injecties, spuitjes in mijn oog.’
Naar de zon
‘De dokter is ook wel eens bij mij thuis geweest. Ik was gestruikeld over een losliggende stoeptegel en ik had een flinke wond. Hij kwam gelijk. Hij schrok van de wond en schreef mij medicijnen voor, die is mijn zoon gaan halen. En ik moest twee dagen later naar de praktijk komen. De wond was al bijna weg. Hij was stomverbaasd: “wat? Is het zo snel genezen?” Mijn lichaam houdt geen dingen vast. Ik word niet snel ziek. Een tijdje geleden was ik wel steeds moe en bleef ik maar slapen. De huisarts zei toen: “u moet weer eens naar Suriname naar de zon. Dat zal u goed doen”. Hij heeft toen mijn bloed nagekeken. Ik had te weinig vitamine D. Hij schreef medicijnen voor en ik ben direct opgeknapt. Ik heb mijn draai gevonden in Nederland. Maar ik ging wel af en toe terug naar Suriname hoor! Mijn hele familie is daar.’
