’Toen ik in december 2014 ziek werd, had ik al een vermoeden waar dat door kwam’, vertelt Niels. ‘Maar ik kom uit een christelijke omgeving en wilde het niet onder ogen zien. Mijn huisarts wist van mijn seksuele voorkeur, maar niet van mijn gedrag. Dat verwijt ik hem niet. Ik vertelde hem namelijk alleen over mijn darmklachten, verder nagenoeg niks. Uit de bloedtest bleek dat mijn ijzergehalte heel erg laag was. Ik kreeg een verwijzing naar de darmspecialist. Die vond ontstekingen en testte op soa’s, waaronder hiv. De verwijzing naar de hiv-poli bevestigde mijn vermoedens.’
Goede vragen
Niels kijkt tevreden terug op het hele proces. ‘Ik was verrast over hoe snel alles ging. Want eigenlijk wilde ik niet naar de huisarts, maar één of twee dagen later zat ik daar toch voor bloedonderzoek. Een assistent plande destijds een telefonische afspraak in. Tijdens dat gesprek vertelde ik over mijn klachten en mijn zorgen. We praatten over het overlijden van mijn moeder. Misschien was rouw de oorzaak, dacht de assistent. Een stagiair luisterde mee en stelde goede vragen. Ik was vooral bezig met niet teveel zeggen. Samen besloten zij toch dat vervolgonderzoek nodig was. De huisarts was toen tijdens die afspraak ook heel correct en met me begaan. Hij vroeg echt hoe het met me was. Maar ik wilde het snel afkappen. Ik was in ontkenning, bang en schaamde me. Nu kan ik me wel voor mijn kop slaan, dat ik niet direct wat meer had verteld.’
Ontwapenend
‘Tegenwoordig ben ik duidelijker en doelgerichter. Want als patiënt heb je zelf de regie. En hoe helderder jij bent, hoe beter de huisarts kan helpen. Ik waardeer het ook als de huisarts diezelfde houding naar mij heeft. Toen ik later in Zwolle woonde, vroeg ik mijn nieuwe huisarts hulp en advies voor burn-outklachten. Hij was van mijn leeftijd en vroeg: “heeft de spanning in je lijf te maken met je hiv-diagnose?” Dat vond ik een ontwapenende, maar ook een goede vraag. De gesprekken gingen snel en makkelijk. Hij had de gave om mij op mijn gemak te stellen. Met humor, zoals: “nou Niels, je komt ook nauwelijks bij de huisarts, lekker voor je.” Toen moest ik heel hard lachen. Het werd niet zo zwaar. Ik vind het fijn als iemand informeel is, dat je ook gewoon Niels bent en niet alleen patiënt.’
Niet gezien
Vanwege een verhuizing naar Leeuwarden heeft Niels weer een nieuwe huisarts. Daar heeft hij minder positieve ervaringen. ‘Deze huisarts probeerde me bij ons eerste contact wel drie keer te overtuigen dat ik beter kon overstappen naar het ziekenhuis in Leeuwarden. Terwijl ik duidelijk had aangegeven dat ik in Zwolle onder behandeling wilde blijven. Dat was irritant. Ik voelde me niet gezien. Dit is toch mijn lijf? Maar ik vraag niet zomaar een nieuwe huisarts op basis van één ervaring. Mijn ouders zeiden altijd: “je hoeft niet met iedereen een klik te hebben. Als je maar de zorg krijgt die je wilt.”
