Het was in de zomer van 2018 toen Marjolijn een teek ontdekte op haar rug: ze krabde bij het afdrogen een piepklein beestje los uit haar huid. Ze deed het in een potje en belde meteen de huisarts voor een afspraak. ‘We weten inmiddels hoe gevaarlijk een tekenbeet kan zijn’, vertelt ze. ‘De assistente vroeg hoe het beestje eruitzag. Dat kon ik niet goed zien. Maar ze bleef herhalen dat ik moest vertellen of er wel of geen bolletje op zat. Het lukte gewoon niet om een afspraak te maken. Heel vreemd.’
Geen behandeling
Marjolijn besloot toen naar de praktijk te gaan en vertelde de assistente weer dat ze graag een afspraak wilde maken met de huisarts. Dat wilde zij net in orde gaan maken toen er een dokter naast haar kwam staan. ‘Ik kende deze dokter niet. Hij zei letterlijk tegen mij: “Ik hoorde hoe onbeschoft u was tegen de assistente”. Terwijl ik alleen maar aandrong op een afspraak met de dokter. Hij zei: “ik zat naast haar tijdens het gesprek en nu krijgt u van mij geen antibiotica meer.” Ik was stomverbaasd, maar hij meende het. Aangeslagen liep ik naar buiten en dacht: wat nu? Ik ben toen naar de spoedeisende hulp van het VUmc gegaan waar een arts mij heeft onderzocht. “Goed dat u het even laat zien”, zei de arts. Zij constateerde gelukkig dat ik er op tijd bij was, er was zelfs geen aanleiding voor een antibioticakuur. De spoedarts vond dat ik een klacht moest indienen.’
Richtlijnen
Marjolijn besloot een brief te schrijven naar haar eigen huisarts om te laten weten wat ze had meegemaakt. Geen reactie. Een week later liet ze hem weten dat ze het betreurde dat hij niet reageerde. Ook bedankte ze hem voor de goede zorgen en kondigde aan dat ze de praktijk ging verlaten. Marjolijn vond een andere praktijk in de buurt. ‘Een kleine praktijk met twee huisartsen. Toen kwam corona. Eind juli van dit jaar vroeg ik deze huisarts wat hij zou doen als ik corona zou krijgen. Hij zei: “je moet gewoon thuisblijven”. Ik vroeg: “kan ik zelf iets doen?” Hij antwoordde dat ik vooral niet zelf moet gaan dokteren. En als het écht erg zou worden, dan zou ik naar het ziekenhuis gaan. “En dan?” vroeg ik. “Afwachten”, zei de huisarts. “Zijn er geen medicijnen om het niet te laten verergeren?”, vroeg ik. “Nee”, antwoordde hij. Ik vond dit nogal een raar gesprek, ik had er geen goed gevoel bij. Het leek wel of ik Rutte hoorde praten: blijf thuis, doe niets, zie niemand en niet naar kwakzalvers! Later overdacht ik dat de huisarts misschien angst had om de inspectie op de stoep te krijgen.’
Alternatief
Marjolijn besloot terug te gaan naar haar oude praktijk, want de vervangend huisarts waar ze onenigheid mee had werkte er niet meer. De assistente schreef haar in maar de praktijkmanager kwam daarop terug. De inschrijving was een vergissing vertelde hij haar. Want ze was met onenigheid weggegaan. ‘De schrik sloeg me om het hart. Maar uiteindelijk heb ik me ingeschreven bij de huisartsenpraktijk van het VUmc. Het kennismakingsgesprek verliep prettig, zakelijk, normaal. Het gedoe met mijn oude praktijk vond de dokter naar voor mij. Nee, over corona ben ik niet meer begonnen. Corona is verpolitiekt. Mocht ik echt ziek worden door dit virus, dan weet ik via via een huisarts die mij helpt als het nodig is. Die zijn er nog!’
