Sonja is geen dag zonder pijn. Al toen ze in 1982 vanuit Curaçao in Nederland kwam wonen, kampte ze met onverklaarbare buikpijn. Daar heeft ze nog steeds last van. En er kwamen nog veel gezondheidsklachten bij. Zo lijdt ze sinds 1997 aan diabetes. Daardoor ziet ze slecht met één oog en zijn haar spieren beschadigd. En nu heeft ze ook nog eczeem die niet over gaat. Ook in huis loopt ze met een rollator. ‘Af en toe voel ik me alsof ik tachtig ben’, verzucht ze. Ze prijst zich gelukkig met haar vijf kinderen, zeventien kleinkinderen en twee achterkleinkinderen. Haar dochters brengen haar vaak eten. En ook bellen ze haar gelukkig vaak. Dat helpt een beetje.
Morfine
Gemiddeld bezoekt Sonja twee keer per maand de huisarts. ‘Ik heb dag en nacht pijn, maar ik probeer vol te houden. Anders zat ik er misschien wel om de vier dagen. Ik slik al tien jaar morfine. Soms heb ik zoveel pijn aan mijn buik of spieren, dat ik van de huisartsenpost een extra prik morfine moet hebben.’ Na een verhuizing kwam Sonja via via drie jaar geleden bij haar huidige huisarts terecht. Een vrouw. ‘Ik dacht: een vrouw begrijpt me. Maar we hadden zoveel problemen dat ik zelfs een andere dokter wilde zoeken. Dat bleek helaas lastig.’
Knak
‘De laatste keer was ik bij de huisarts voor mijn tenen. Die waren kapot na een val’, vervolgt Sonja. ‘ Ze bleven maar zeer doen. Na twee weken ging ik naar de dokter en zei: “Ik hoorde knak, toen ik viel.” Die voet had ik namelijk al eens gebroken, ik herkende dat gevoel. De dokter zei: “Nee, het is je enkelband. Kalm aan doen, dat duurt lang.” De pijn bleef, de voet bleef dik. Pas toen kreeg ik een doorverwijzing voor een foto. Drie tenen waren gebroken. Daar had ik dus gewoon vier weken op doorgelopen. “Ik hoorde toch knak”, zei ik later tegen de dokter. “Waarom kreeg ik niet meteen een foto?” Het duurt vaak veel te lang voordat ze in actie komt.’
Geen wondermiddel
‘Als ik kom, dan blijft ze gewoon zitten. Ze zegt niks tegen me. Ik voel me gediscrimineerd. Verschillende mensen gingen met me mee, zodat ze konden zien hoe ze me bejegent. Die constateerden ook dat ze niet aardig is tegen me. Dat het niet makkelijk is om iets bij haar aan te kaarten. “Ik heb geen wondermiddel”, zegt ze vaak. En doet dan niks. Ook het maatschappelijk werk heeft contact opgenomen met de praktijk. Daar vonden ze mij een probleem. “Zij praat raar met ons”, zeiden ze.’
‘Het contact verloopt tegenwoordig gelukkig beter. Soms kan ze nu opeens een lach geven. Als persoon is ze niet makkelijk, maar als arts is ze best goed. Alleen is ze koppig. Ik moet eerst vallen voordat ze overtuigd is dat er iets aan de hand is. Maar ik vind dat ze mij altijd serieus moet nemen.’
