Kort geleden was Piet nog bij de huisarts. Zijn linker ellenboog deed pijn. En bovendien maakte hij zich een beetje ongerust over de uitslag van zijn laatste halfjaarlijkse bloedonderzoek. De glucose was wat hoog. ‘Gelukkig niks om ongerust over te zijn’, zegt Piet. En die ellenboog ook niet. Ik had notabene een ‘studentenarm’, omdat ik vaak met mijn ellenbogen op tafel leun. Gaat vanzelf over. Binnen een paar minuten stond ik weer buiten. En dat is meestal zo.’ Piet komt misschien drie keer per jaar bij de huisarts. Want op wat kwalen na, is hij goed gezond. Hij woont in Voorburg, opnieuw alleen, sinds zijn tweede vrouw twee jaar geleden werd opgenomen in een verpleeghuis. Zijn eerste vrouw overleed aan kanker.
Geruststellen
‘De opvolger van de eerste dokter was heel lang de huisarts van ons gezin,’ vertelt Piet met enige weemoed. ‘Dat was een bijzonder fijne, amicale vent. Hij nam altijd de tijd. En als hij iets uitlegde, maakte hij er een tekening bij, zodat iedereen het begreep. Mijn eerste vrouw kreeg leverkanker. Ze had een lang ziekteproces, ik heb haar zelf thuis verzorgd. Toen had ik veel steun aan hem. Ik mocht altijd bellen, zelfs op zijn privénummer. Dat deed ik natuurlijk zo min mogelijk. Af en toe kwam hij ook langs. Gewoon, om haar gerust te stellen. Aan het eind gleed mijn vrouw heel langzaam bij ons weg. Midden in de nacht heb ik hem toen gebeld. Hij kwam onmiddellijk.
Met mijn huidige huisarts heb ik nooit gesproken over mijn naderende levenseinde. Wel beloofde ze een paar jaar geleden dat ze mijn niet-behandelverklaring in mijn dossier zou opnemen.’
Altijd overleg
‘Soms vraag ik het me wel af: hoe zou mijn huidige huisarts reageren in een dergelijke situatie? Anders, vermoed ik. Ik ken haar nu twaalf jaar, ze is zakelijk maar ik voel me zeker op mijn gemak. Ze heeft veel ervaring en kennis. En als ik bij een specialist kom, merk ik dat ze hem goed geïnformeerd heeft. En ze zal niet zomaar iets voorschrijven, maar overlegt altijd met me. Meestal zijn haar diagnoses goed, maar niet altijd. Een jaar of twee geleden kreeg ik zo’n last met lezen. Maar ik had net een nieuwe bril. ‘Je ogen moeten zich gewoon aapassen’, constateerde de huisarts. Maar ik draag al een bril sinds mijn zesde, ik wist dat dit echt iets anders was. Maar het lukte me niet om haar te overtuigen. Omdat het inderdaad niet over ging, kwam ik terug en kreeg ik alsnog een doorverwijzing naar een specialist. Het blijkt te liggen aan de gel achter mijn ooglens. Daarom gebruik ik nu een heel felle leeslamp. Dat helpt goed.’
Fantastische meiden
‘Ik weet niet of de praktijk ook digitale zorg biedt. Daar heb ik geen behoefte aan, maar ik heb geen klachten over de bereikbaarheid. Er is iedere middag bijvoorbeeld een telefonisch spreekuur. Dat is handig als je het geluk hebt om haar aan de telefoon te krijgen. De assistentes zijn fantastische meiden. Je bent de zoveelste patiënt op een dag, maar ze zijn altijd aardig. Een tijdje terug had ik een akelige wond aan mijn hand. De assistente heeft die goed behandeld. Eén is er al jaren, we kennen elkaar goed. Dat is gezellig, met haar ben ik vertrouwelijker in de omgang.’
Mooie praktijk
‘Van mij dus geen kwaad woord over de dokter. Ze heeft een mooie praktijk neergezet met een goede sfeer. En ook al vind ik haar zakelijk, toen mijn tweede vrouw net was opgenomen, vroeg ze opeens hoe het met haar ging. Dat vond ik opmerkelijk. En een half jaar geleden zei ze opeens: “als er iets is, schroom dan niet om contact met me op te nemen.’’’
