‘Mijn huisarts kent mij’, zegt Rebecca. ‘Dat merk ik aan hoe ze met me omgaat. Ze is aardig. Ze komt je zelf halen uit de wachtkamer. En als je zit, kijkt ze niet meteen in de computer. Dat doet ze pas als je zegt wat er aan de hand is. Eerst praat ze even met je.’ Rebecca (58) woont in Alphen aan de Rijn. Met begeleiding en toch zelfstandig. Een hele tijd woonde ze gewoon met haar gezin in Amsterdam. Maar toen ze na haar scheiding alleen woonde, verpieterde ze. Nu heeft ze een zonnig appartement in een gebouw met 20 andere bewoners. Iedere dag eten ze samen, de begeleiding kookt. En er is ook dagbesteding. Ze is nu veel aan het haken. Toen ze net verhuisd was, meldde de leiding haar aan bij de huisarts. ‘Iedereen zit daar. Het is een grote praktijk, maar ik heb altijd dezelfde dokter. Ze is lief en luistert goed. Ze neemt de tijd die nodig is. En als ik meer tijd wil, vraag ik een dubbele afspraak.’
Pillen
Rebecca schat dat ze zo’n drie keer per jaar naar de dokter gaat. ‘Dan belt de leiding voor een afspraak. Ze regelen ook de taxi. Ik ga altijd samen met mijn maatje, een vrijwilliger die mij helpt. Dat is fijn. Zij praat voor mij. De dokter legt alles meestal goed uit. Maar één keer niet. “Ik snap er geen hol van”, zei ik. En toen legde ze het nog eens uit en snapte ik het wel. De dokter is ook een paar keer bij ons thuis geweest. Omdat het in mijn hoofd niet goed was. De leiding had haar gebeld.’ Wat de dokter toen precies bij haar gedaan heeft weet ze niet meer. Rebecca slikt veel pillen. Iedere dag wel dertien. ‘Vooral voor mijn hoofd. Die medicijnen werden eerst voorgeschreven door de huisarts. Maar dat vond de psychiater onhandig. Ze hebben wel eens contact met elkaar weet ik. Nu hebben ze afgesproken dat hij over die pillen gaat. ’Rebecca spuit ook insuline tegen diabetes. Daarvoor gaat ze iedere drie maanden naar ‘de suikerdokter’. Wat die precies doet? Ze lacht. ‘Ouwehoeren over hoe het gaat. En ze checkt mijn waarden. Als die laag zijn moet ik minder prikken. Als ze hoog zijn juist meer. De leiding probeert nu dat zij naar ons toe komt. Want er wonen er hier vijf mensen met diabetes. En daarheen gaan is voor ons altijd een gedoe met de taxi.’
Opvolger
De praktijk ziet er netjes en modern uit vindt Rebecca. ‘En je wordt snel geholpen. Ze werken wel met vier of vijf dokters tegelijk. Ik word ook wel eens geholpen door een assistente. Die spuiten mijn oren uit. Ik heb ook al lange tijd pijn in mijn handen. Een zenuwblokkade. Eerst gaf de dokter me tabletjes. Dat hielp niets. Toen moest ik naar het ziekenhuis, voor foto’s. En daarna een operatie. Maar bij één hand is het mislukt. Dat moet opnieuw. En ik ben voor mijn knie geweest. Ze heeft de knie onderzocht en gezegd dat ik naar de fysio moet. Ze vroeg welke ik wilde en zij meldt mij dan aan. En ze vertelde me dat de fysio mij belt voor een afspraak. Ik stond zo weer buiten.’
Binnenkort gaat de dokter met pensioen. En dat vindt Rebecca best erg. ‘Maar er is al een nieuwe man die haar opvolgt. Ik ben nog niet bij hem geweest. Maar ik hoorde dat hij ook aardig en rustig is. En goed luistert. En dat hij ook nog eens heel knap is.’
