Sanne woont met haar man en drie kinderen in Amsterdam. Hun huisartsenpraktijk kozen ze indertijd omdat deze in dezelfde straat zit. Nu ze de praktijk nodig hebben, blijken de huisartsen een schot in de roos. Maar daar ging heel wat aan vooraf. Want toen hun dochtertje zes maanden oud was verwees het consultatiebureau haar vanwege een ontwikkelingsachterstand naar een kinderarts. ‘In het AMC begonnen ze voortvarend met allerlei onderzoeken. Logopedie, ergotherapie, revalidatie, neurologie… maar er kwam geen duidelijke diagnose uit’, vertelt Sanne.
Weg kwijt
‘Daarna kregen we ieder half jaar een gesprek met de revalidatie-arts. Wij dachten dat hij de regie had over alle behandelingen voor Mia. Maar langzamerhand kwamen we erachter dat dat niet zo was. Zelf hadden we geregeld dat een fysiotherapeut thuis kwam oefenen met Mia. Zijn vraag schudde ons wakker. “Bij wie is ze onder behandeling? Wie is haar kinderarts? Wie heeft zicht op het geheel?” Shit, dacht ik. Niemand dus. We zijn beiden jurist, hoogopgeleid, maar we waren de weg in dat ziekenhuis helemaal kwijt.’
Geen doorverwijzing
Sanne en haar man besloten een second opinion in een ander ziekenhuis te vragen. Voor een verwijzing hadden ze de huisarts nodig. ‘Dat voelde raar. Want zij kennen Mia helemaal niet, alles liep altijd via het consultatiebureau. De vervanger van de vervanger die ik midden in de zomer aan de telefoon kreeg, was aardig. Hij luisterde goed en noteerde van alles. En ik begreep voor het eerst dat de huisarts iets voor ons kon betekenen hierin.’ Een tweede telefoongesprek volgde. ‘Nu met de vaste invaller. Maar dat maakte niet uit. Hij was goed geïnformeerd. “Ik weet dat jullie een verwijzing willen”, zei hij. “Maar ik vermoed dat jullie een andere hulpvraag hebben. Daarom ga ik je eerst heel veel vragen.” We spraken wel drie kwartier. “En? Heb je een verwijzing?” vroeg mijn man toen ik hem na afloop belde. “Dat niet”, zei ik. “Maar het komt helemaal goed.”’
Strategie
‘De huisarts had zich goed ingelezen. Hij had ook rapporten van de neuroloog. Daar hoorden we nooit wat van. Nu bleek in het dossier bij de huisarts een hele berg informatie te zitten waar we niks van wisten. De huisarts legde ook uit dat niet de revalidatiearts, maar de neuroloog de leiding heeft. Hij was heel bemiddelend en had een hele strategie bedacht. “We geven het ziekenhuis nog één kans” zei hij. “Ik ga regelen dat jullie snel terecht kunnen voor nieuw onderzoek”. En hij herhaalde wel zes keer dat ik hem meteen moest bellen als ik niet binnen een paar dagen iets hoorde van het ziekenhuis. En inderdaad, heel snel lag er een uitnodiging op de mat. Een nieuwe neuroloog ging er goed voor zitten en heeft Mia helemaal opnieuw onderzocht. We kregen ook onderzoeken voor bloed en urine.’
Fikser
De huisarts ontpopte zich als spin in het web. ‘Hij heeft zich echt aangeboden als ‘fikser’; als de communicatie met het ziekenhuis spaak loopt, helpt hij ons. Ik had echt geen idee dat we de huisarts ook hiervoor konden inschakelen. Het was een opluchting dat hij het roer even overnam. Hij heeft ons goed de rol van de verschillende specialisten uitgelegd. We weten nu dat de neuroloog ook kinderarts, is, we snappen nu veel beter wat we aan wie kunnen vragen. Dat hij als huisarts het ziekenhuis belde, heeft zeker ook geholpen.’
