‘Ik wil een gesprekspartner’

‘Een maand geleden was ik nog bij mijn huisarts’, vertelt Trienette, coach en trainer. ‘Ik kwam vanwege een prikkelbare darm. Toen ik tegenover haar zat moest ik huilen. Ik was al behoorlijk zelf aan het dokteren en uitzoeken geweest en wilde écht geholpen worden.’

Doortastend

‘De huisarts boog zich in mijn richting, stelde een aantal vragen en kwam met drie alternatieven: twee soorten medicijnen en een verwijzing. Ik was zo blij dat ze me serieus nam en doortastend was. Ze durfde een besluit te nemen waar ik mee verder kon. Vaak wordt buikpijn gerelateerd aan stress. Dat begrijp ik, maar ik ben inmiddels 60 en ken mijn eigen lichaam heel erg goed. Ik ga dan ook naar de huisarts voor nieuwe invalshoeken. En niet voor weer voor dezelfde vragen zoals: “eet je wel genoeg vezels?”’

In het hier en nu

‘Ik voelde dat ze echt inzoomde op het hier en nu: hier zit een vrouw die hulp nodig heeft. Dat was heel troostend. Het voelde alsof ze mij opnieuw zag en zich niet liet leiden of afleiden door mijn vorige huisartsbezoeken. Ik ben namelijk vaak ziek geweest en ga regelmatig naar de huisarts. Zo kon ik moeilijk zwanger worden, ik had een buitenbaarmoederlijke zwangerschap, depressies en veel hormonale problemen tijdens de overgang. Alles hangt met elkaar samen, maar soms is het fijn als de huisarts een probleem isoleert. Ze keek alleen naar mijn buik, was gefocust op het probleem.

Ze had zich ook af kunnen sluiten en denken: “daar komt zij weer”. Maar dat deed ze niet, ze zag me echt.’

Deuk

‘Met één van de huisartsen heb ik niet zo’n goede ervaring, onder andere toen ze mijn schoonvader moest prikken bij euthanasie. Ze had er van tevoren al twijfels over, maar toen ging het prikken ook nog mis. Zo’n gebeurtenis geeft een deuk in de relatie.

Ze is er niet meer op terug gekomen. Had ze dat wel gedaan, dan hadden we de relatie kunnen schonen. Maar verder ben ik heel blij met deze praktijk. Het is fijn dat ik ook bij een andere huisarts in dezelfde praktijk terecht kan. Het enige wat ik eigenlijk best gek vind, is dat nog geen enkele huisarts me ooit heeft voorgesteld om eens te praten over mijn antidepressiva. Ik slik deze medicijnen al 20 jaar. Hier mis ik toch wel aandacht.’

‘Mooi dat je er bent’

‘Ik wil een huisarts die voor mij een praatpartner is, iemand die samen met mij op zoek gaat naar de oplossing voor mijn klacht. Vroeger was de huisarts een autoriteit. Hij had status. Dat is hier in Friesland nog wel een beetje zo: “jij bent huisarts dus jij weet het”. Maar in de steden is dat veranderd. Zo ken ik een huisarts die sinds kort in een praktijk in Leeuwarden werkt. Voorheen was hij huisarts in de Randstad. Hij was daar ontevreden over zijn werk. Wat hij voornamelijk nog hoorde was: “doe mij een verwijzing voor de kinderpsycholoog voor Vlinder”. Hij voelde zich een dienstbode van patiënten die het zelf allemaal wel wisten, voor wie hij alleen nog maar verwijzingen uitschreef. Zo wil de een dus graag een autoriteit en de ander een verwijzer. Ik ga voor een gesprekspartner die mij verwelkomt met de perfecte openingszin: “Mooi dat je er bent. Zullen we samen zoeken wat er aan de hand is?”’