Dertig jaar geleden verliet Hayat Marokko om in Nederland te wonen met haar toenmalige echtgenoot. In 2015 krijgt ze last van hoofdpijn en duizeligheid. En regelmatig valt ze flauw. Zowel de huisarts als de specialist houden twee jaar vol dat er niks aan de hand is. ‘Ik woon alleen. Mijn kinderen maakten zich veel zorgen. Op het laatst had ik daarom altijd de voordeur op een kier. Dan kon de buurvrouw meteen binnen als het nodig zou zijn.’
Gerustgesteld
Hayat ging keer op keer terug naar de huisarts. ‘“Het komt door de overgang”, zeiden ze daar alsmaar. Maar dat leek mij raar, want ik menstrueerde nog steeds. Het klopte niet, dat maakte me zo boos. Ik ging nog eens, samen met mijn dochter. Eindelijk kreeg ik een doorverwijzing. Ook de specialist zei dat een scan niet nodig was. Maar op mijn aandringen is het toch gebeurd. Dan was ik in elk geval gerustgesteld.’
In shock
Het is december 2017 als Hayat in het ziekenhuis is voor de uitslag van de scan van haar hoofd. Ze is alleen gekomen. Ze verwacht niets ernstigs. ‘“Mevrouw gaat u even zitten. Er is iets niet goed. U heeft een tumor in uw hoofd”, vertelde de specialist me. Ik wist niet wat ik hoorde en raakte totaal in paniek. Ik kon niet eens meer autorijden. Ik was in shock.’ In totaal krijgt Hayat chemo en 33 bestralingen. De tumor is geslonken. Maar nog steeds moet ze iedere drie maanden op controle. Over de behandelingen in het ziekenhuis is ze positief. Over haar huisarts minder. ‘Die zei achteraf niet eens sorry. Tijdens de chemo vroeg hij ook nooit hoe het met me ging.’
Niet luisteren
In haar vorige woonplaats had ze een huisarts die niet op de klok keek. Hij nam de tijd om te achterhalen wat er speelde. ‘Bij mijn huidige dokters is het probleem dat ze niet goed luisteren. Ze luisteren niet naar mijn klachten en trekken te snel zelf een conclusie. Ze nemen mijn verhaal niet serieus. Door de chemo kreeg ik als bijwerking bijvoorbeeld veel last van aambeien. Niet een beetje, maar heel erg. Als ik naar de wc was geweest, huilde ik drie uur later nog van de pijn. Ik moest het proberen met middeltjes van de drogist. En daarna werd ik doorverwezen naar de diëtist. Dat hielp niks. Tijdens de Ramadan waren we een dagje naar Duitsland. Daar verloor ik op de wc opeens heel veel bloed. Met spoed werd ik opgenomen in het ziekenhuis in Aken. Ik had een scheurtje in de anus en ben daar meteen de volgende dag geopereerd. Dat was nodig, zeiden ze in Duitsland. Mijn huisarts en de Nederlandse specialist zeiden later dat die operatie heel pijnlijk is en niet altijd resultaten geeft. Dat ze het daarom niet hadden gedaan. Maar ik voelde me daarna stukken beter.’
Serieus genomen
Het gaat nu wat beter met Hayat. Ze eet geen vet, geen vlees maar veel fruit. En de medicatie tegen een trage schildklier slaat ook aan. Zelfs al is ze niet tevreden over haar huisartsen, ze is niet overgestapt naar een andere praktijk. ‘Want hoe weet ik of dat tot een verbetering leidt?’ Een half jaar geleden voelde ze zich somber en gedeprimeerd. “Misschien zijn het hormonen”, zei de huisarts. ‘Maar ik kreeg toch antidepressiva. Dat helpt. Ik moest echt voor mezelf vechten. Maar dit keer nam ze me serieus.’