‘Had hij maar overlegd met collega’s’

Voordat Simón begon aan zijn studie Applied Physics aan de Technische Universiteit in Eindhoven, maakte hij een flinke val. Hij was carnaval aan het vieren. ‘Op dat moment had ik geen last, maar de volgende ochtend was mijn heup flink blauw en het deed steeds meer pijn.’ Pas na een half jaar ging Simón naar de huisarts. Die verwees hem naar de fysiotherapeut, dat hielp niet. Toen naar een manueeltherapeut. Ook toen werd de pijn niet minder. Daarna ging hij nog een half jaar naar een chiropractor gecombineerd met fysiotherapie. Weer geen resultaat. Simón ging weer terug naar de huisarts. Die wist het ook niet meer. ‘”Misschien is het psychisch?”, zei hij toen. Toch kreeg ik een verwijzing naar het ziekenhuis in Nijmegen waar ze een MRI-scan en een röntgenfoto van mijn heup maakten. Ze konden niks vinden. Daarna ben ik nog naar een sportarts geweest die mij injecties gaf tegen de pijn, maar ook dat hielp niet.’

Opa mee

Voor de derde keer ging Simón terug naar de huisarts. Die verwees hem toen naar een fysiotherapeut die gespecialiseerd is in de heupgewrichten. ‘De fysio heeft mij goed onderzocht en meteen doorgestuurd naar het ziekenhuis. Mijn opa ging toen mee om druk te zetten. Hij is zelf arts. Ik kreeg nu contrastvloeistof in mijn heup en vervolgens een MRI-scan. De radioloog zag toen een scheur in het labrum omdat de vloeistof eruit lekte. Het labrum werkt als een soort zuignap, waardoor de heupkop stevig in de kom blijft zitten. Omdat daar veel zenuwuiteinden zitten doet zo’n scheur veel pijn. “Dat kunnen we opereren”, zei hij. Maar de specialist wilde dat niet. Hij vond me te jong en dacht dat ik me een beetje aanstelde. Maar ik had nog steeds veel pijn. Mijn opa zag dat mijn studie eronder begon te lijden. Daarom ging hij mee naar de huisarts, om duidelijk te maken dat we naar een ander ziekenhuis wilden. Daar kreeg ik eindelijk een datum voor een operatie. Er is kraakbeen weggehaald en de pijn is nu al aanzienlijk minder.’

In de steek gelaten

Ondanks alles vindt Simón dat zijn huisarts het ok gedaan heeft. ‘In het begin kwam hij actief met behandelvoorstellen en uiteindelijk stemde hij in met mijn ideeën en die van mijn opa en de fysiotherapeut. Hij liet me ook naar een tweede ziekenhuis gaan. Maar het kwam allemaal niet van hemzelf. Hij trok zijn handen een beetje van me af, vond ik. Hij liet het erbij zitten. En ik voelde me in de steek gelaten. Als je kennis niet toereikend is als huisarts, dan mag je je best verdiepen, vind ik. Een beetje onderzoek doen. Dat kan toch geen kwaad? Het was fijn geweest als hij met collega’s had overlegd: “ik heb hier een jongen, ik heb van alles geprobeerd, maar het helpt niet.” Of dat hij contact met het ziekenhuis zou hebben opgenomen: “hoe zit dit nou?”

Kleine moeite

‘Na mijn operatie heb ik niets meer gehoord van mijn huisarts. Het is toch een kleine moeite om even contact op te nemen en te vragen: “hoe is de operatie gegaan? Ik ben blij dat nu duidelijk is wat het probleem was”. Dat had ik wel netjes gevonden. Als ik nog eens zoiets heb, dan overweeg ik over te stappen naar een andere huisartspraktijk. Die zou ik zoeken op basis van recensies op internet. Ik wil een huisarts die meer betrokken is.’